Mag je boos zijn op God?

Op één of andere manier maken we sneller ruzie met personen waar we vertrouwd mee zijn dan met vreemden. Zou dit betekenen dat het van een goede relatie getuigt als het zo nu even knettert thuis. Is het zo dat zo’n ruzie is als een onweersbui die de lucht klaart? Als een ruzie van intimiteit getuigt hoe moeten we dan een programma begrijpen als de Rijdende Rechter. Met takt en autoriteit moet Mr. Visser buren, collega’s en familieleden die elkaar het leven zuur maken terecht wijzen. Ik sprak eens een timmerman die vertelde dat hij op een kantoren wel eens een tussenwandje moest plaatsen omdat twee collega’s niet in dezelfde ruimte wilde werken. Ruziemaken zit ons in het bloed. Dat doen  we niet alleen met mensen die we liefhebben. We zijn boos op mensen die ons tekort doen en zijn gefrustreerd als iets niet lukt. We leven in een tijd waarin assertiviteit als een deugd  wordt gezien. Een docent gaf een student tijdens de stage eens de opdracht om in de komende week ruzie te maken. Want,Algemeen zo was zijn idee, de student was teveel conflict mijdend. Dat zou betekenen, hij zou over zich laten lopen omdat hij bang was voor ruzie.

Tijdens dezelfde opleiding kwam ik tijdens supervisie bijna in de problemen omdat ik ook eens had gezegd dat ik ruzie maken een zinloze aangelegenheid vond welke niets oploste. Je moet weten wat je wel en niet zegt. De supervisor begon gelijk haar divan uit de berging te slepen en af te stoffen om mij te analyseren. Ze had conclusie al getrokken dat ik bang was voor ruzie. Als een fossiel wilde zij mij analyseren en droomde van sessies waarin ik huilend vertelde over wat er mis gegaan zou zijn in mijn vroege jeugd waardoor dit zo bij mij was ontwikkeld. Ze kende mij nog niet J. Zeker ik ben ook een mens en soms gefrustreerd en boos en heb mijn gevoelige ‘knopjes’ en breekpunt. Om te demonstreren dat ik niet bang was voor conflicten ben ik die direct met haar aangegaan. Het mocht niet baten. Al schold ik haar ter plekke uit, ze bleef volhouden dat ik bang was voor conflicten en dat was niet goed voor mijn cijfer.

Toch blijf ik erbij. Boosheid en ruzie lost niets op, is het geen menselijk recht, is het geen geoorloofd middel om je grens aan te geven of je hart te luchten. Ik ben daar heel stellig in. Ik kan mij geen ruzie herinneren waar iets moois uit voortgekomen is, wat niet op een ander manier ook had gekund. Boos zijn is ons eigen probleem en ruzie maken is niet fraai. Anderen kunnen de oorzaak zijn van onze boosheid, maar uiteindelijk zijn wij het zelf die het worden. Het spreekt van karakter als we het kunnen voorkomen. Je kunt ook je belangen behartigen en je kunt ook heel duidelijk zijn wat je van mensen verwacht en wat niet, zonder je stem te verheffen.

Mag je dan boos zijn op God? In christelijke kringen wordt daar dikwijls niet moeilijk over gedaan. Dat is de reden dat ik het ook wel geweest ben. “Waar bent U God?!” “Waarom doet u er (beroerde zaken) niets aan God?!” Achter het idee dat we boos mogen zijn op God zitten in elk geval twee ideeën die niet kloppen. Het ene is dat God verantwoordelijk is voor alles en dus ook onze beroerde omstandigheden op dat moment. Het andere idee is dat we zo vertrouwd met Hem dat we boos op hem mogen zijn. Wie bewust met zijn geloof omgaat is inderdaad vertrouwd met God. Hij praat met God, hij leest over God en heeft God lief. Maar God is ook heilig en je kunt niet alles tegen God zeggen. God is al helemaal niet de schuldige van onze ongelukkige omstandigheden waarin we soms verkeren. “Het is de dwaasheid van de mens die hem doet opbreken, waarna hij God de schuld geeft” schreef de spreukendichter eens.

Boos zijn op je omstandigheden is een begin om ze te veranderen. Boos zijn op God is dwaas.